Wees lief, ook als je bang bent

Doodsbang was ik voor haar. Als ik eraan terugdenk hoor ik nog de galmende stem die door het zwembad echoot.

" Doorrr zwemmen, Henriette, strekken die benen!". Met zo'n grote stang van ijzer met een haak eraan, waarmee ze je als het nodig was even wat hoger in het water tilde, door de haak rondom je buik te leggen en even te duwen. Ja, ja, zwemles in de jaren 70, zo anders dan nu. Een stevige oudere dame met krulletjes. Een beetje een schikbeeld.

Inmiddels is het ruim 47 jaar geleden dat ik als klein meisje van zes mijn A diploma haalde. En de foto toont toch echt een ander beeld. De zwemjuf kijkt me vriendelijk aan en ik kijk met een lieve lach terug. Niets afschrikwekkends aan toch?

En toch! Die lieve lach die ken ik zo goed van mezelf. Ook als situaties spannend zijn. Of als ik me niet op mijn gemak voel, kan ik me daar heel goed overheen zetten. Lief zijn, aardig blijven en vooral niet dwars of lastig doen. En zeker niet mijn echte gevoelens tonen. Met een lieve glimlach naar buiten, maar ondertussen wel bang, boos of verdrietig van binnen.

Zo leerde ik hoe ik gezien, gehoord en erkend werd in mijn gezin van herkomst. Niet dat ik nooit bang mocht zijn of boos. Maar het meest gewaardeerd werd toch het lieve en leuke meisje. Ik leerde steeds beter te voelen wat gewenst was in plaats van naar buiten te brengen wat ik echt voelde.

Ik werd een echte "doe (de ander) genoegen". Eén van de "drivers" uit de Transactionele Analyse. Transactionele Analyse of kortweg TA is een manier om te kijken naar hoe je je als kind ontwikkelt. En hoe wij als mensen met elkaar communiceren en vanuit welk deel in onszelf.

Het gaat over welke besluiten je neemt op basis van wat je aantreft in je gezin van herkomst en welk levensscript je voor jezelf aanneemt. Een van de basisprincipes van TA is: Ik ben ok. JIj bent ok.

TA omvat nog veel meer, maar het is in ieder geval een heel toegankelijke en logische manier om naar menselijk gedrag, naar je eigen gedrag te kijken.

Zo is mijn scriptpatroon de Doe genoegen voor mij ook een grote kwaliteit geworden. Ik kan heel goed aanvoelen wat andere nodig hebben. Voel snel wanneer iemand zich ongemakkelijk of boos voelt en ik probeer altijd om rust en gezamenlijkheid te creëren. Allemaal mooie kwaliteiten zeker ook voor een coach :).

Maar de keerzijde is er ook. Want als ik altijd voor anderen zorg, wie zorgt er dan voor mij? En wat doe ik met mijn gevoelens van angst, boosheid en verdriet als ik ze niet mag laten zien of zelfs als ik ze niet mag voelen?

Nu begrijp ik wat wijn drinken daarmee te maken heeft. Want al die energie die ik naar buiten gaf, al die gevoelens die er niet moesten zijn. Daarvoor had ik alcohol nodig. Om het te dempen. Om even echt tijd voor mezelf te hebben.

Door te gaan inzien dat ik meer ben dan dit scriptpatroon, door keer op keer te oefenen met voelen wat ik voel. En dat er te laten zijn. En door met compassie te kijken naar mijn gedrag en van daaruit steeds opnieuw een ander keuze te maken. Lukt het steeds beter om vanuit mijn eigen levensenergie naar buiten te komen. En soms is dat er helemaal voor de ander zijn en soms betekent dat dat ik even niet beschikbaar ben of dat ik boosheid laat zien of verdriet, vanuit hoe het nu is.

Wie weet had ik die strenge zwemjuf als meisje wel aan willen kijken en durven zeggen dat ze me wel bang maakte tijdens de zwemles. Erg dapper voor een zesjarige, I know. Maar zeker niet te laat om het nu in gedachten alsnog te doen. Voor het kleine meisje wat ik ooit was. Met de volle permissie om bang te zijn.

Want we kunnen altijd opnieuw kiezen.