De kleur van je tranen

De afgelopen acht jaar, sinds ik gestopt ben met drinken, is er veel veranderd in hoe gevoelens binnenkomen. Ik ervaar mijzelf en mijn binnenwereld op een andere manier. Daarom zie ik steeds meer het belang van regelmatig inchecken bij mezelf om zo te onderzoeken wat er speelt in het moment.

Bij mij komen er tijdens zo'n onderzoek heel regelmatig tranen. Toen ik net gestopt was met drinken en naar de week in Frankrijk ging vond ik dat ongelooflijk stom. Want ik was tenslotte niet verdrietig. Er was maar één vraag voor nodig om dit perspectief op tranen te veranderen. Dat perspectief en die vraag deel ik graag met jou.

Wat is de kleur van je tranen?

Dat was de vraag die mij gesteld werd toen ik in de week "Voorbij Alcohol" in Frankrijk, moest huilen tijdens de Deelronde. De Deelronde is een moment waarin iedereen in de groep twee minuten krijgt om uit te spreken wat er op dat moment gezegd wil worden. En dan niet alleen wat er zich in je hoofd afspeelt maar wat er in het hele lijf gebeurt.

Het is mijn beurt om te delen. Als ik contact maak met mijn lijf, met mijn hart en met mijn gevoel dan beginnen de tranen te stromen. En dan gebeurt er dit in mijn hoofd: " Tranen, oh shit , verdorie, waarom moet ik nu alweer huilen, ik voelde me toch helemaal niet verdrietig of zo? Eigenlijk was ik wel oké dus waarom dan toch?"

"Wat is de kleur van je tranen?" wordt er gevraagd. Ik pauzeer, ik probeer een antwoord te formuleren met mijn hoofd, er komt niks. "Blauw? Groen? Welke kleur, doorzichtig?"

Het antwoord zit niet in mijn hoofd, het zit lager in mijn buik en in mijn hart. En als ik daar contact mee maak komt er ineens wel een respons. Ik voel opluchting en verlangen, een vleugje blijdschap maar ook een laag van woede. Dat zijn de kleuren van mijn tranen, helemaal niet verdrietig, er zijn heel veel gevoelens in allerlei verschillende tinten.

Tranen hebben mij blijkbaar veel te vertellen en lang niet altijd wat ik in eerste instantie denk. Zo'n ogenschijnlijk simpele vraag gaf mij in eens de ruimte om mijn waterlanders te bekijken vanuit een open en nieuwsgierige blik.

Hoe het verder ging

Dit waren de eerste voorzichtige stappen in mijn nuchtere leven. Leven in contact met mezelf en met wat er speelt in het moment. In de jaren die volgden heb ik in veel meer deelrondes gezeten. En nog heel wat moeten huilen om wat er was op dat moment. En oh wat was er iedere keer weer de schaamte om mijn tranen. Tranen die gehuild moesten worden om wat was of om wat ik zo gemist had, tranen van vreugde, van verdriet van intense woede en van ontroering. Dit was ik niet zo gewend. Vroeger als meisje was de boodschap als ik moest huilen:

"Kom droog je tranen en weer door".

Inmiddels is onderzoeken in mezelf de manier geworden om contact te maken met mijn gevoel. En in eerste instantie is er vaak een verrassing als ik dat doe: " hé ik voel boosheid!" of "tjonge ik ben echt verdrietig om wat ik in het nieuws heb gezien", of "ik ben echt geschrokken van dat harde antwoord dat ik kreeg vandaag toen ik me heel open opstelde."

Het voelt nu alsof ik opener en kwetsbaarder ben geworden en dit maakt dat er meer verbinding is met mijn hart. En de tranen openen die weg.

Ongemak en ontlading

In eerste instantie kan het dus knap ongemakkelijk zijn wanner je stopt met verdoven en als je meer gaat voelen. Misschien is het zo dat je niet echt weet wat voor gevoel er is. Je neem iets waar in je lijf, een stramheid, een bal van ongenoegen of een ongemakkelijke spierspanning. Pas als je er voor gaat zitten, diep ademhaalt en eventueel geluid maakt komt er iets van ontlading. Mogelijk in de vorm van tranen maar het kan ook iets heel anders zijn. Zin om te dansen of te zingen bijvoorbeeld of om heel hard te lachen.

Zo onderzoeken in jezelf is de eerste stap èn de doorgaande weg in omgaan met alles wat zich voordoet in je leven. En dan is het de vraag: Wat als jij gewoon vrijuit mag huilen, lachen of schreeuwen? Wat is de kleur van jouw tranen? Hoe zou het zijn als dat er allemaal mag zijn, wie ben jij dan?