Ik schrijf zelden over wereldpolitiek of over de actualiteit maar dit raakt me zo dat ik een uitzondering wil maken. Misschien raakt het wel iets in mijn diepste wezen. Dit gaat over liefde.
Vanmorgen las ik in mijn krant dat in de Verenigde Staten massaal mensen naar het altaar stappen om te gaan trouwen, uit liefde voor elkaar èn omdat ze bang zijn. Bang dat hun partner straks niet meer in de VS mag blijven omdat hij/zij geen verblijfsvisum meer krijgt. Of bang omdat Trump het homo huwelijk zal afschaffen.
Mensen zijn bang. Maar wat mij vooral raakt is dat tegenover alle haat die gezaaid wordt: Haat naar minderheden, naar mensen die "anders" zijn. Dat tegenover al dit machtsvertoon van deze bizarre wereldleider die iedere dag in de krant staat met weer een absurde verkondiging: Etnische zuiveringen in Gaza, verbod op abortus, handelsoorlog, het stoppen van subsidies voor medicijnen tegen AIDS. Dat hier tegenover maar 1 wapen werkt en dat is liefde en verbinding. En misschien klinkt dat zweverig en uit het New Age tijdperk maar dat is het niet.
De grootste kracht die we in ons hebben is liefde voor onze naasten voor onze omgeving en ook voor onszelf. Liefde geven door ons betrokken te voelen bij elkaar. Dit kan door een klein gebaar bijvoorbeeld door even te laten weten dat je geeft om jouw vriend of vriendin. Of door een bezoekje aan je buurvrouw die zich niet lekker voelt. Of door even een extra tien minuten knuffelen met je kind. Wij mensen zijn niet zo verschillend. Natuurlijk hebben we allemaal een andere achtergrond en verschillende voorkeuren of meningen over zaken. Maar waarom zouden we elkaar daarop veroordelen? Uiteindelijk zijn we gelijk in dat iedereen ernaar verlangt gezien, gehoord en erkend te worden.
Uiteindelijk als je de balans opmaakt in je leven, wat is dan het belangrijkst? Hoeveel huizen je in bezit hebt? Hoeveel geld je hebt verdiend? Hoeveel angst en verdeeldheid je hebt gezaaid? Of gaat het uiteindelijk om de betekenis die jij voor anderen had? Dat je lief hebt gehad en dat je ergens in deze wereld een zaadje hebt gepland, om die liefde door te geven.
Dat is in ieder geval hoe ik herinnerd zou willen worden. Om mijn vermogen om te verbinden en om lief te hebben ondanks haat. Om het goede te zien tegenover het kwade. Om het mooie in de wereld te eren en het slechte te zien voor wat het is. Zon en licht komen niet zonder schaduw en donker. We hebben het allemaal in ons. Ik neem hierbij het besluit dat ik ga voor liefde en niet voor haat. Voor verbinding en niet voor verdeeldheid.
Ik wil graag afsluiten met een citaat en het laatste couplet uit het prachtige gedicht van Amanda Gorman, dat zij voorlas tijdens de inauguratie van Joe Biden vier jaar geleden.
Als we mededogen met macht vermengen
en macht met gerechtigheid
dan wordt liefde ons legaat
en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen
We bouwen weer op, verzoenen en helen
en op elke bekende plek in de natie
en in elke hoek van het land staat ons prachtige volk op
in al zijn diversiteit ons veelgeplaagde prachtige volk.
Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel
vurig en zonder vrees
De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden
Want het licht blijft altijd schijnen
Als je de moed maar hebt het te zien
Als je de moed maar hebt het te zijn
En zo is het. Laat de liefde regeren. Let Love Rule!
Comments