Vorige week sprak ik Sylvia. Ze was na 11 jaar niet drinken weer aan het borrelen geslagen. Natuurlijk in eerste instantie met het idee van 1 of 2 per dag en dat dan maximaal 3 keer per week maar ze vertelde -heel eerlijk- dat die situatie ongeveer 1 week had stand gehouden. Ze dronk sinds november dagelijks een halve fles wijn. Soms meer. Het eerste drankje was er zomaar opeens ingeslopen. Zonder nadenken. Zonder aankondiging. Het kwam volgens haar door veranderingen in haar leven, ze was midden 60 en gestopt met werken. Bovendien was er veel stress door toestanden met de buren waar de Rijdende Rechter zijn vingers bij zou aflikken.
Soms is het begrijpelijk dat je jezelf wilt verdoven.
Ze wilde heus wel weer stoppen want ze wist dat het beter was, dat ze zich dan lekkerder zou voelen maar de knop omzetten was eigenlijk heel erg moeilijk. Haar partner en zussen waren er namelijk blij mee, dat ze weer dronk. Ze kreeg complimentjes dat ze weer ouderwets meedeed, ze was weer ‘gezellig’.
In de stilte die volgde voelde ik mijn hart in stukken breken.
Hoe is het toch mogelijk dat de mensen die van je houden je niet 100% ondersteunen?
Waarom moet je dit toch zo f***ing alleen doen?
Ik weet het antwoord wel (een niet-drinker in de buurt is confronterend, we willen een groepsgevoel, er zijn rituelen en noem het hele riedeltje maar op) maar eigenlijk is het gek. We zouden de mensen waar we dol op zijn toch juist moeten aanmoedigen en stimuleren in wat zij zelf willen? We zouden er zelf toch warm en blij van moeten worden als we zien dat een ander trouw is aan zichzelf? Dan zien we toch de stralende, prachtige, eigenheid van iemand?
Ik vertelde dit verhaal aan Mo. Mo is de vrouw van Kees die nu - in zijn woorden - 867 dagen niet drinkt. Ik vroeg haar of zij dit herkende. Ze zei: “Ik zou het soms echt wel gezellig vinden om samen een glaasje wijn te drinken maar de man die hij werd na dat glaasje wijn was niet gezellig.”
Bam! Dat is de spijker op z’n kop. Niets aan toe te voegen.
En Sylvia? Zij is het gesprek aangegaan met haar dierbaren en heeft om ondersteuning gevraagd. Ze wil kiezen voor wie zij is, ze wil de volle 100% van haar potentieel leven, ze wil haar nukken, lievigheidjes, krassen en kreukels erkennen. Ze wil bovendien onderzoeken wat ze wil nu ze niet meer werkt. Ze wil dit onderzoek eerlijk en open doen.
"En", zo zei ze, "dat kan ik niet met alcohol".
Comments