Alles verandert voortdurend. Of het nu de seizoenen zijn, of je lichaam dat ouder wordt, de machthebbers in de wereld of een stad.
Verandering is soms lastig of vervelend. Ik kan niet zeggen dat ik altijd onverdeeld blij ben met het feit dat mijn lijf ouder wordt of dat ik niet meer zo slank ben als 10 jaar geleden. En ook van de huidige toestanden in de wereld word ik niet altijd vrolijk
Toch is verandering ook noodzakelijk. Want als alles altijd hetzelfde zou blijven dan zouden we niet opgroeien, zou het altijd winter blijven en dan was in Berlijn nooit de muur gevallen (of nooit gebouwd natuurlijk :)).
Als je besluit om te stoppen met drinken dan is dat ook een verandering. En deze verandering kan een transformatie zijn. Daarmee bedoel ik dat je van een oude vorm, de persoon die regelmatig drinkt en op die manier zijn leven inricht, naar iets nieuws en onbekends gaat.
Zo'n transformatie is spannend omdat je mentaal geen houvast hebt op hoe het zal worden. Je hebt vooraf misschien wel ideeen over hoe een nuchter leven eruit zal zien. Misschien denk je wel dat het saai zal zijn of dat feestjes nooit meer leuk gaan zijn. Maar wie je precies gaat worden daar heb je nog geen beeld bij. Dit vraagt een houding waarbij je je houvast niet uit plannetjes en overtuigingen haalt maar uit een andere laag in jezelf. Het vraagt om een nieuwsgierige blik, om steeds weer te kijken en gewaar te zijn in jezelf: wat is er nu nodig. Om telkens nieuwe ervaringen te gaan opdoen met je nuchtere zelf.
Het vraagt dus tijd en rust om in het ritme van jouw natuur een nieuw bewustzijn over jezelf te laten ontluiken. Iets wat tegenstrijdig lijkt in deze maatschappij waarin snelheid en vluchtigheid een grote rol spelen. Maar kijk eens naar de natuur daarin gebeurt alles in een eigen ritme. Daar valt niet aan te tornen.
Het is de kunst van het meebewegen met jezelf in een complexe wereld. Waarin je leert om steeds weer terug te gaan naar hoe het is voor jou en hoe jij jezelf ervaart met alles wat er is. Alle gevoelens , alle lichamelijke sensaties en al jouw gedachten. In contact met wie jij in essentie bent. Jouw ware natuur. Dat is zeker niet altijd makkelijk. Wel geeft het oneindig veel ruimte om te worden wie je bent. En dat is de Kunst van Nuchter Leven.
Hieronder lees je het prachtige gedicht van Tjitske Jansen over transformeren. Hoe in de natuur alles transfomeert als het omgeven wordt door vruchtbare aarde. Hoe dit min of meer onontkoombaar is. Maar hoe je er wel naar kunt verlangen om veilig op je oude plek te blijven. Al betekent dat misschien dat je nooit een kastanje boom zult worden. En die prachtige boom zit wel in jou! Jij kunt alles worden want het zit er al.
Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.
Of op de vensterbank gelegd,
op 't nachtkastje,
in een rommeldoos.
De keukenla!
Ik heb nog nooit een reis gemaakt,
ik moest zo nodig wortel schieten.
Als iemand mij nou maar had opgeraapt,
ik was kastanjebruin geweest,
ik had geglansd, geglansd,
wat later was ik wat gaan rimpelen,
en dan, nu ja, maar nu
nu moet ik onvrijwillig transformeren
en niet zo'n beetje ook.
En steeds als ik zo ongeveer
gewend ben aan mijn nieuwe vorm,
steeds als ik zo min of meer
geaccepteerd heb
dat ik ben zoals ik ben,
dan ben ik alweer anders.
En als het nu zo was dat ik gekozen had
om zo te zijn, dat ik het wilde:
steeds een ring erbij,
zoveel soortgenoten aan mijn takken
in hun veilig stekelhuis,
zo anders dan ikzelf
maar wat weet ik het nog goed.
Ik heb het opgegeven
te zijn zoals ik ben.
Ik groei maar mee
met wie ik worden zal.
Af en toe hoor ik
dat iemand zegt
Hoe mooi ik ben.
In mijn schaduw
gebeuren dingen
die de moeite waard zijn.
(Tjitske Jansen)
Comments